Ptysza…

Test publikowania przebiegł pomyślnie.

Postanowiłam więc pokazać tu nowego domownika…

Ptysza zawitala do mnie dwa lata temu.

Skad takie dziwaczne imię?

Moja córka Marcia zawsze mówiła, że chce kotka o imieniu Ptyś.

Kiedy przywiozła to stworzenie do mnie (wyglądało to tak, ze odebrałam telefon a moje dziecko powiedziało: „Mamcia, otwórz mi drzwi” i zabaczyłam je na progu domu)

Kotek jest kotką, imię Ptyś nie wchodziło w grę z przyczyn oczywistych.

Została więc Ptysia aby dość szybko przerodzić się w Ptyszę.

Czemu? Ze względu na bajkę z mojego tak wczesnego dzieciństwa, ze prawie jej nie pamiętam.

O gąsce Balbince i kurczaku Ptysiu…

Ptyś miał wadę wymowy i uznałam, ze nie nazywałby kocicy Ptysia a Ptysza…

Kocica jest stworzeniem magicznym.

Z kocimi krewniakami ma niewiele wspolnego.

Nie drapie, nie podgryza, nie niszczy, nie fuka, nie, nie i jeszcze raz nie robi tych wszystkich kocich rzeczy.

Jest wielkim ciekawskim futrzakiem, który łazi za mną jak pies i wtula się przy każdej okazji.

Kotek i motek to duet idealny.

Problem troszkę z tym kotkiem polega na tym, ze łowi motki (i inne rzeczy, na zdjęciu pompon) i zabiera je do swojej miski aby je przeprać.

Nie boi się niczego. Halasy ignoruje. Spi….no cóż, może mało w tym kociej gracji. Mam kota w stanie płynnym.

Podsumowując. Poznajcie moją Ptyszę.

P